Parki i zieleńce

Powierzchnia: 10,0 ha.
Lokalizacja: ul. Zachodnia, ul. Ogrodowa, ul. Północna, ul. Franciszkańska.

Park Staromiejski powstał w połowie XX wieku na obszarze zrujnowanej w trakcie działań wojennych dzielnicy Starego Miasta, w miejscu, gdzie w trakcie wojny funkcjonowało getto dla ludności żydowskiej. Ze względu na swoją krótką, ale bardzo znaczącą historię, park stanowi jedną z najważniejszych przestrzeni społecznych o charakterze lokalnym i ponadlokalnym w tej części miasta. Między innymi dlatego poddany jest kompleksowej rewaloryzacji w ramach Rewitalizacji Obszarowej Centrum Łodzi.
Celem realizowanych działań jest przede wszystkim ukazanie i przedstawienie przeszłości tego miejsca poprzez odtworzenie za pomocą roślinności historycznego układu ulic oraz budynków dawnej dzielnicy żydowskiej. Oprócz tego, w ramach inwestycji wykonana zostanie przebudowa zniszczonych nawierzchni alejek parkowych, utworzona będzie nowa oś widokowa, biegnąca od ul. Zachodniej do zbiornika wodnego we wschodniej części parku - śladem naturalnego koryta Łódki. Przebudowane i przystosowane do korzystania dla osób z niepełnosprawnością będą wejścia do parku od strony ul. Wolborskiej. Park uzyska połączenie funkcjonalne z Rynkiem Starego Miasta poprzez system iluminacji: „Promienie Światła”. Istniejący zbiornik wodny zostanie przebudowany i zmodernizowany. W parku powstanie dodatkowo nowy plac zabaw z podziałem na strefy dla dzieci w różnych grupach wiekowych, doposażona zostanie siłownia zewnętrzna (także o urządzenia typu street work-out), powstaną nowe elementy rekreacyjne (stoły do gier, boiska do gry w bule) oraz elementy małej architektury. Zaprojektowane zostały także trzy nowe toalety publiczne. Oprócz działań związanych z nową infrastrukturą parku, przeprowadzone zostaną zabiegi rewaloryzacji i uzupełnienia istniejącej zieleni dzięki nowym nasadzeniom.

Powierzchnia: 8,9 ha.
Lokalizacja: ul. Północna, Źródłowa, Smugowa.

Park zabytkowy.

Założony w połowie XIX wieku przez łódzkiego przemysłowca K. Anstadta na bagnistych terenach doliny rzeki Łódki. W końcu XIX w. park został udostępniony publiczności (wstęp był płatny) i dzięki licznym atrakcjom cieszył się dużą popularnością wśród mieszkańców miasta. Bywał tu Julian Tuwim, o czym po latach wspominał w "Kwiatach Polskich". Po 1946 r. park przeszedł na własność miasta - został gruntownie uporządkowany i otrzymał imię "19 Stycznia". Wschodnia część dawnego założenia (z terenami sportowymi) została wyłączona z parku, stanowiąc obiekt K.S. "Społem".
Drzewostan parku w większości stanowią drzewa liściaste: dęby, lipy, klony, robinie, kasztanowce. Niewiele jest drzew iglastych: modrzewi i sosen. Spośród drzew parkowych pięć jest pomnikami przyrody. Starodrzew parkowy objęty jest specjalistycznymi zabiegami leczniczo-pielęgnacyjnymi.
W latach 1995-1999 park poddano kompleksowej modernizacji. Odtworzono układ wodny (stawy są obecnie sztucznie zasilane) i drogowy, wykonano plac zabaw dla dzieci oraz oświetlenie głównych ciągów komunikacyjnych, odrestaurowano fragment ogrodzenia z bramą wjazdową, a także założono rabaty z niskich krzewów w miejscu zrujnowanej fontanny. W roku 2000 park powiększył się o dodatkową powierzchnię od strony ul. Smugowej, zagospodarowaną jako tereny rekreacyjno-sportowe. W roku 2003 został odsłonięty Pomnik Chwały Żołnierzy Armii Łódź.

Jedną z ważniejszych obecnie realizacji jest "Od:Nowa Parku Helenów". To pierwszy z dwóch etapów prac zaplanowanych przez Miasto Łódź, mających na celu przywrócenie świetności tego historycznego miejsca. W jego ramach zakłada się zwiększenie atrakcyjności kulturalnej i turystycznej parku, m.in. dzięki utworzeniu ścieżek edukacyjnych oraz adaptacji części istniejącego, drewnianego budynku – dawnej restauracji Anstadtów, celem utworzenia infrastruktury towarzyszącej, ogrodu kultury i widowni na skarpie. Całość prac ma na celu rewitalizację Helenowa, poprzez stworzenie warunków dla rozwinięcia oferty kulturalnej.

Powierzchnia: 10,4 ha.
Lokalizacja: ul. Górnicza, ul. Staszica, ul. Marysińska.

Powstał w latach 1961-1964 wg projektu K. Chrabelskiego. W parku, leżącym na terenie dawnego getta żydowskiego, znajduje się Pomnik Martyrologii Dzieci, tzw. "Pęknięte Serce". Wzniesiono go dla upamiętnienia tragicznego losu dzieci zamordowanych podczas II wojny światowej. Na płycie przy pomniku znajduje się napis: "Odebrano Wam życie, dziś dajemy Wam tylko pamięć".

Co roku 1 czerwca, w Międzynarodowy Dzień Dziecka, przed pomnikiem odbywają się uroczystości, na które przyjeżdżają Członkowie Koła Byłych Więźniów Hitlerowskiego Obozu Koncentracyjnego Dla Dzieci i Młodzieży w Łodzi. Od 1988 roku wręczane są tu również medale "Serce - Dziecku". Kapituła co roku wybiera dorosłych, którzy w specjalny sposób zasłużyli się w pracy na rzecz dzieci. Wśród wyróżnionych znaleźli się nauczyciele, pedagodzy, działacze organizacji charytatywnych.

W latach 2004-2005 przeprowadzono modernizację parku, m.in. przebudowano alejki, uzupełniono nasadzenia, odnowiono pomnik. Przed pomnikiem powstał wybrukowany plac, również główne alejki zostały wybrukowane, a pozostałe są glinkowo-żwirowe. W centralnej, słonecznej części parku, jak i na cienistym uboczu znajduje się dużo ławeczek, gdzie można odpocząć w trakcie spaceru.

Powierzchnia: 49,4 ha.
Lokalizacja: ul. Zgierska, ul. Biegańskiego, ul. Krzewowa, Al. Róż, ul. Folwarczna, ul. Jaworowa.
Park zabytkowy.

Założony w połowie wieku XIX jako park przydworski (wł. rodu Zawiszów). Od końca XIX w. - rezydencja łódzkiego fabrykanta Juliusza Heinzla. Wybudowany w 1890 r. pałac został zniszczony w czasie II wojny światowej. W okresie powojennym park powiększono od strony wschodniej.

Drzewostan parku jest bogaty gatunkowo w części zachodniej (starsza część założenia) i mniej zróżnicowany w części leśnej. Najstarsze drzewa liczą bez mała 200 lat. W parku rośnie 20 drzew uznanych za pomniki przyrody, m.in. dąb nazwany "Kosynier". Od kilku lat systematycznie przeprowadzane są zabiegi lecznicze i pielęgnacyjne najcenniejszych egzemplarzy.

O walorach parku decydują malownicze stawy, położone na rzece Sokołówce. Nad stawem zlokalizowana jest muszla koncertowa. W latach 1994-2000 w parku wykonano szereg prac inwestycyjnych i remontowych: czyszczenie stawów i wzmacnianie ich brzegów, budowę osadnika (zbiornika zatrzymującego nieczystości) na rzece powyżej stawów, budowę ogrodzenia od strony ul. Biegańskiego i Krzewowej, remont muszli koncertowej, renowację źródełka i remonty nawierzchni części alei. W roku 2003 oddano do użytkowania zespół boisk sportowych i górkę saneczkową, urządzone na przyłączonym do parku terenie byłej bazy ŁPO, a także wybudowano plac zabaw dla dzieci od strony ul. Krzewowej.

W 2015 r., w miejscu dawnego kręgu wieży spadochronowej, wybudowano stylową altanę i 3 placyki ze stołami, ławkami i stolikami do ustawiania przenośnego grilla – pierwsze tak urządzone miejsce w łódzkich parkach. Całość dopełnia nowa zieleń (nasadzenia drzew, krzewów i bylin).

Park o układzie wodnym w postaci koryta rzeki Sokołówki oraz 2 stawów: zbiornika Zgierska (przepływowego) oraz zbiornika Teresy. Na terenie parku znajduje się niski park linowy, 3 place zabaw, zjazd tyrolski, siłownia plenerowa, modułowa zjeżdżalnia oraz boisko do siatkówki plażowej.

Prowadzone są prace związane z utworzeniem Szlaku turystycznego Doliny Sokołówki. Będzie to zielony korytarz komunikujący Las Łagiewnicki z trasami rowerowymi przy alei Włókniarzy i przebiegający wzdłuż rzeki Sokołówki przez trzy tereny zieleni urządzonej, zlokalizowane w dolinie rzecznej: Park nad Sokołówką, Park im. Mickiewicza i Staw Wasiaka. Głównym celem projektu, obok utworzenia atrakcyjnego turystycznie i krajobrazowo szlaku pieszo-rowerowego, jest rewaloryzacja terenów w dolinie Sokołówki, w tym przywrócenie świetności historycznego Parku Mickiewicza, podkreślenie walorów przyrodniczych doliny rzeki, utworzenie infrastruktury turystycznej oraz rozszerzenie wachlarza funkcji dostępnych w parkach wraz z komponentem edukacji ekologicznej, historycznej i kulturowej, a także podniesienie jakości i szerokie udostępnienie przestrzeni publicznych i terenów zieleni w mieście. Bardzo ważnym aspektem projektu jest również "odzyskanie" rzeki Sokołówki - stworzenie przyjaznej mieszkańcom i turystom przestrzeni nad rzeką, która w chwili obecnej płynie nieatrakcyjnym i niedostępnym betonowym korytem.

Powierzchnia: 2,8 ha.
Lokalizacja: ul. Ks. Brzóski, ul. Piekarska, ul. Olsztyńska.

Założony w 1900 roku jako otoczenie domu mieszkalnego i browaru - własności łódzkiego fabrykanta K. W. Anstadta. W 1937 r. Zarząd Miejski zakupił go z przeznaczeniem na park publiczny. Od zachodu i południa z parkiem sąsiadowały stawy rybne, zasypane w latach czterdziestych. Po wojnie w budynku mieszkalnym mieściła się szkoła, a część parku wydzielono na teren przedszkola.

W drzewostanie parkowym wyróżnia się wiele dorodnych, starych drzew (głównie liściastych). Starodrzew jest objęty cyklicznymi zabiegami pielęgnacyjnymi. W roku 2006, dla uatrakcyjnienia obiektu, obok placu zabaw, urządzono siłownię. W 2014 r. wybudowano dwie nowe alejki z kostki betonowej i wyremontowano wszystkie alejki glinkowo-żwirowe. W ostatnim czasie park wzbogacił się o nową fontannę.

Powierzchnia: 2,47 ha.

Lokalizacja: ul. Kaczeńcowa, Rojna, al. Urody Życia i Lniana. 

Powstanie parku datuje się na rok 1973 r. Wcześniej miejsce to było porośnięte drzewami, gdzie płynący z północy na południe strumień Jasieniec łączył niewielkie dwa zbiorniki wodne. W ramach urządzania parku został zniwelowany teren a mniejszy zbiornik północny zasypano. W tym miejscu powstał bezwodny kanał, urozmaicający krajobraz, natomiast tam, gdzie się znajdował większy, południowy zbiornik, urządzono sadzawkę. Głównie na obrzeżach parku wytyczono nowe alejki i dosadzono drzewa.

W 2014 r. w ramach budżetu obywatelskiego park został zrewitalizowany. Powstały nowe alejki wraz z wyposażeniem, plac zabaw i siłownia zewnętrzna. Ponadto uporządkowano i uzupełniono zieleń. Na cokole, w miejscu usuniętego samolotu, pojawiła się konstrukcja z blachy, w postaci trzech liter TEO - nowy symbol Teofilowa.

Powierzchnia: 9,4 ha.
Lokalizacja: ul. Pabianicka, ul. Doroty, ul. Bednarska, ul. Sanocka, ul. Żółkiewskiego, ul. Dygasińskiego.
Park zabytkowy (tylko były Park Hibnera).

Dawny Park Hibnera to park pofabrykancki. Część pomiędzy ul. Doroty a Placem Niepodległości została urządzona przez nieznanego projektanta około 1888 roku, natomiast na terenie pomiędzy ul. Doroty a ul. Bednarską, zakupionym w 1905 przez Leonarda (Ernsta Leonhardta) dla wspólników Towarzystwa Akcyjnego, nową część parku urządzili sprowadzeni z Niemiec ogrodnicy. Krótko przed II wojną światową park wraz z fabryką zakupił M. Kohn. Po wojnie park był pod zarządem Zakładów Przemysłu Wełnianego, a od 1952 roku jest udostępniony do publicznego użytku. Wtedy też zasypano dwa z trzech stawów (trzeci wysechł w późniejszych latach). Świadectwem historii parku są zachowane budynki: w najstarszym (pałac, w którym mieszkał właściciel) obecnie mieści się Urząd Stanu Cywilnego, w pozostałych dwóch willach mają siedzibę Dom Dziecka i Dom Międzypokoleniowy “Bednarska”.

Dawny Park ZUS (położony po południowej stronie ul. Bednarskiej) został wybudowany w latach 1932-1934 wg projektu St. Rogowicza na terenach kolonii mieszkaniowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nazwę nadano obiektowi w 1994 r. W południowej części parku wykonano w tym samym roku modernizację nawierzchni alejek i parteru z obwódkami z niskich krzewów oraz urządzono plac zabaw dla dzieci.

Park im. Legionów będzie modernizowany w ramach "Planu dla osiedli". W roku 2020 przygotowana zostanie koncepcja i projekt wykonawczy na modernizację alejek, rozbudowę placu zabaw oraz rewaloryzację zieleni. Obecnie trwają prace przygotowawcze, tj. analizy dokumentacji projektowej wykonanej na zlecenie Zarządu Zieleni Miejskiej w latach ubiegłych, inwentaryzacja parku i drzewostanu, a także analizy istniejących ścieżek oraz tzw. przedeptów. W ramach prac koncepcyjnych przeprowadzone zostaną konsultacje społeczne, które pomogą określić potrzeby i oczekiwania obecnych i przyszłych użytkowników. Ze względu na fakt, że park im. Legionów to w rzeczywistości dwa założenia parkowe o innej proweniencji i czasie powstania (w części północnej historyczny ogród fabrykancki, w części południowej modernistyczny park uzupełniający program osiedla z dwudziestolecia międzywojennego), działania w jego częściach będą się różnić intensywnością i charakterem.

Powierzchnia: 7,0 ha.
Lokalizacja: ul. Rejtana, Al. Politechniki, ul. Piękna, ul. Felsztyńskiego.

Dawny cmentarz ewangelicko-augsburski, który w latach osiemdziesiątych został przekształcony w park miejski. Pozostałością cmentarza są dorodne, stare drzewa oraz bluszcz pospolity, w tym kwitnące okazy, uznane za pomnik przyrody. Nazwę i status parku nadano w 2009r. W latach 2004-2005 r. zmodernizowano alejki i oraz wybudowano plac zabaw, a także utworzono lapidarium. W roku 2015 doposażono plac zabaw, a w 2016 r. wybudowano siłownię zewnętrzną.

Powierzchnia: 3,4 ha.
Lokalizacja: Al. Politechniki, ul. Pabianicka, ul. Cieszyńska.

Park powstał w końcu XIX wieku, założony obok młyna na rzece Jasień przez jego właściciela - Reicha. Główną ozdobę parku, nazywanego wówczas "Wenecją", stanowiły niewielkie stawy, które niestety nie zachowały się do dziś. Oznaką po zbiorniku jest np. zagłębienie w środkowej części parku, co dobrze widać na zamieszczonej fotografii.

Zanim park przeszedł na własność miasta, kilkukrotnie zmieniał właścicieli, którzy udostępniali go do zwiedzania za opłatą. W celu zachęcenia łodzian do wizyt w parku, wybudowano restaurację, salę taneczną oraz teatralną. Właściciele organizowali potańcówki, spektakle, loterie, czy pokazy sztucznych ogni. Utrzymanie ogrodu przewyższało jednak dochody płynące ze sprzedaży biletów, ostatecznie przed likwidacją park uratował magistrat.

Obecnie park to enklawa zieleni w pobliżu ruchliwych ulic. Dużo tu miejsca na spacery z pupilami, jak również odpoczynek wśród bogatej roślinności na gęsto rozmieszczonych ławeczkach. W północnej części obiektu znajdują się ponadto plac zabaw dla dzieci i stoły do ping-ponga, zaś bliżej ronda Lotników Lwowskich mieści się skupisko stołów szachowych.

Z parkiem związana jest także historia katolickiej świętej, Faustyny Kowalskiej, która podczas zabawy tanecznej miała doznać tutaj objawienia. Dla uczczenia tego wydarzenia, kasztanowiec rosnący w północno-zachodniej części parku, udekorowany jest obrazkami, kwiatami i świeczkami.

Powierzchnia: 5,5 ha.
Lokalizacja: ul. Dąbrowskiego, ul. Jachowicza.

Powstał w latach 1960-1964 wg projektu K. Chrabelskiego na terenach częściowo rolniczych, częściowo po rozebranych budynkach fabrycznych. W 1995 r. zostały zmodernizowane nawierzchnie alejek parkowych. W roku 2006 w parku ustawiono urządzenia siłowni.

Powierzchnia: 3,8 ha.
Lokalizacja: ul. Cieszkowskiego, ul. Pabianicka.

Powstał jeszcze w końcu XIX wieku. Obecny park obejmuje dawny park pofabrykancki Königa oraz część ogrodu wypoczynkowego zwanego Sielanką. Ozdobą parku są dwa stawy. W latach 1997-1998 w parku wybudowano plac zabaw dla dzieci.

Powierzchnia: 1,8 ha.
Lokalizacja: ul. Lecznicza, ul. Kasowa, ul. Łukasińskiego, ul. Słowackiego.

Pierwszy powstały po wojnie park, założony w roku 1947 wg projektu K. Marcinkowskiego. Pomimo niewielkiej powierzchni parku, znajduje się w nim sporo ciekawych i ładnych drzew. W 1998 r. w parku zamontowano urządzenia zabawowe, a w 1999 r. został wykonany remont pergoli.

Powierzchnia: 38,2 ha.
Lokalizacja: ul. Żeromskiego, Mickiewicza, Jana Pawła II, Parkowa.
Park zabytkowy.

Wybudowany w latach 1904-1910 wg projektu Teodora Chrząńskiego i pod nadzorem tego planisty zieleni. Park powstał na pozostałościach dawnych lasów miejskich. Początkowo nosił nazwę "Ogrodu przy ul. Pańskiej", w roku 1917 otrzymał imię obecnego patrona. W okresie międzywojennym jego modernizację przeprowadził ówczesny architekt ogrodnictwa, Stefan Rogowicz: zrekonstruował partery kwiatowe, założył ogródek daliowy i bylinowy, dosadził wiele drzew, także iglastych. W latach dwudziestych w parku wybudowano willę – ówczesną siedzibę Prezydenta Miasta. W miejscu ogródka bylinowego powstały korty tenisowe. W 1932 r. park został oświetlony. Na osi parterów kwiatowych w 1938 r. wzniesiono pomnik Stanisława Moniuszki - zburzony na skutek wojny rok później. W okresie wojennym park doznał wielkich zniszczeń, a szczególnie zubożony został jego drzewostan. Po jej zakończeniu, zlokalizowano tu dwa cmentarze żołnierzy radzieckich i polskich, a na miejscu pomnika St. Moniuszki wzniesiono obelisk - Pomnik Wdzięczności. W 1955 r. w parku wybudowano muszlę koncertową. Rozwój miasta w okresie powojennym spowodował uszczuplenie powierzchni parku od strony północnej i zachodniej. Jego kosztem powstała Wytwórnia Filmów Fabularnych, poszerzono Al. Mickiewicza i wybudowano Al. Włókniarzy – obecnie Al. Jana Pawła II.

Jest to jeden z największych i najpiękniejszych łódzkich parków: zróżnicowany przestrzennie i o bogatym doborze gatunkowym. Najbardziej malowniczą jego częścią są okolice stawu, wykopanego w latach 1924-1925. Park wyróżniają bardzo szerokie aleje, przystosowane pierwotnie do jazdy dorożkami i powozami (używanie pojazdów na terenie parku zostało zabronione w 1923 r.). W parku znajduje się 16 drzew - pomników przyrody. Starodrzew parkowy został poddany zabiegom leczniczo-pielęgnacyjnym. Od roku 1994 prowadzone są prace rewaloryzacyjne parku; dotychczas odtworzono deszczochron (nad stawem), adaptowano na kwietnik nieczynną fontannę od strony al. Mickiewicza, zagospodarowano zielenią miejsce po wyburzonym Pomniku Wdzięczności, urządzono plac zabaw, w zagłębieniu terenu przy al. Mickiewicza wybudowano tor dla rowerów górskich, studnię głębinową do zasilania stawu, a sam staw zmodernizowano. Odświeżeniu uległy również nawierzchnie alejek, wzdłuż których wybudowano oświetlenie i zrekultywowano trawniki.

W 2016 r., w ramach budżetu obywatelskiego, powstał workoutpark o powierzchni ok 70 m², składający się z zestawu drążków, obręczy i drabinek. W latach 2017-2019 przeprowadzono rewitalizację wschodniej części parku (ok. 17 ha),  w ramach której wybudowano m. in., nowoczesną fontannę typu chodnikowego posiadającą dwa rodzaje dysz z możliwością podświetlenia strumieni wody reflektorami LED-owymi. Powstała także automatyczna toaleta, dostosowana dla osób niepełnosprawnych i wyposażona w przewijaki dla niemowląt.

Powierzchnia: 3,3 ha.
Lokalizacja: ul. Wólczańska, Skorupki i Al. Politechniki.
Park zabytkowy.

W roku 1904 na dwóch sąsiadujących ze sobą działkach założone zostały ogrody otaczające pałacyki należące do braci Richterów. Obecnie oba budynki (wraz z dawnymi zabudowaniami gospodarczymi) są użytkowane przez Politechnikę Łódzką. Wschodnia część parku została udostępniona do użytku publicznego od razu po wojnie, natomiast zachodnia - od 1960 r.

Szczególnego uroku park nabiera w okresie wczesnej wiosny, kiedy trawniki pokrywają się łanami kwitnących na niebiesko cebulic i śnieżników. Drzewostan parku jest niezwykle cenny. Aż 24 spośród rosnących tam drzew zostało uznanych za pomniki przyrody. Wśród nich jest dąb "Fabrykant" o charakterystycznym pokroju i potężnych, rozłożystych konarach (jeden z nich wymagał podparcia ze względów bezpieczeństwa). Najstarsze drzewa poddano specjalistycznym zabiegom pielęgnacyjnym. W 1997 r. wybudowano oświetlenie parku, w tym zainstalowano oświetlenie iluminacyjne, podświetlające elewacje budynków oraz kilka najciekawszych drzew. W roku 2007 park został użyczony Politechnice Łódzkiej.

Powierzchnia: 21 ha

W zachodniej części miasta, na osiedlu Brus, od strony ulicy Konstantynowskiej, wzdłuż ul. płk. St. Juszczakiewicza „Kornika” aż po tzw. Retkińską Górkę na południu i teren Ogrodu Botanicznego na wschodzie, rozciągają się rozległe, otwarte przestrzenie. Idealnie nadają się one do organizacji masowych imprez plenerowych, dlatego też w 2007 roku na powierzchni ok. 21 ha utworzono tu Łódzkie Błonia. Nie istnieje tu jeszcze przewidziana w planach infrastruktura, niezbędna do organizacji imprez, niemniej jednak Łodzianie spragnieni przestrzeni, barwnych pejzaży i wypoczynku na łonie przyrody, już teraz chętnie odwiedzają ten teren.

W 2017 r. w ramach budżetu obywatelskiego powstał tu pas startowy/lądowisko dla zdalnie sterowanych modeli latających.

Powierzchnia: 4,4 ha.
Lokalizacja: ul. Sienkiewicza, ul. Kilińskiego, ul. Tuwima.
Park zabytkowy.

Park im. Henryka Sienkiewicza powstał pod koniec XIX wieku i był jednym z pierwszych parków publicznych w Łodzi. Założony został w miejscu dawnego placu targowego zlokalizowanego pomiędzy ulicami Przejazd (dziś ul. Tuwima), Widzewską (obecnie ul. Kilińskiego) i Mikołajewską (dziś ul. Sienkiewicza). Projekt parku opracowany został przy współudziale najlepszych ówczesnych ogrodników i przewidywał utworzenie miejskiego ogrodu o zróżnicowanym charakterze - od strony zachodniej regularnym, przechodzącym w swobodny i pejzażowy układ w części wschodniej. Układ ten zachował się do dziś. Pierwotnie park otrzymał nazwę "Ogrodu Mikołajewskiego", chociaż potocznie nazywany był Świętokrzyskim. Imię H. Sienkiewicza nadano parkowi w 1916 r. po śmierci pisarza.

W roku 2019 Park Sienkiewicza poddany został pracom remontowym w ramach projektu Rewitalizacji Obszarowej Centrum Łodzi. Cel inwestycji to gruntowna rewaloryzacja całego założenia parkowego, dzięki której wyeksponowany zostanie historyczny układ kompozycyjny, dostosowanie stylem części dołączonych do parku w okresie późniejszym oraz przywrócenie walorów użytkowych i wizualnych terenu parku.

Inwestycja objęła m.in.: budowę układu komunikacyjnego w postaci alejek o nawierzchni mineralnej, remont konserwatorski fontanny, wykonanie dwóch placów zabaw, montaż elementów małej architektury i elementów multimedialnych, przebudowę i remont elementów ogrodzenia, wykonanie nasadzeń (drzewa, krzewy i byliny), założenie trawników, budowę oświetlenia oraz wykonanie sytemu nawadniającego.

Na terenie parku zlokalizowane są budynki Muzeum Przyrodniczego i Galerii Sztuki. Za pomniki przyrody zostało tutaj uznanych 19 drzew oraz jeden głaz narzutowy - granit o obwodzie 11 metrów. Drzewostan objęto kompleksową pielęgnacją.

Powierzchnia: 2,4 ha.

Lokalizacja: ul. Narutowicza, Matejki.
Park zabytkowy.

Założony w roku 1924 przez ówczesnego senatora Heiman-Jareckiego, przy współudziale znanych ogrodników: E. Ciszkiewicza (Naczelnika Plantacji Miejskich) i Z. Hellwiga. Miał być miniaturowym Wersalem i stąd jego, odmienny od innych łódzkich parków, charakter geometrycznego "francuskiego ogrodu". Nigdy nie został zrealizowany zamiar wybudowania pałacu (w miejscu, gdzie obecnie znajduje się fontanna), jedynie w narożniku parku wzniesiono domek ogrodnika i zabudowania gospodarcze. Park w 1938 roku został nabyty przez magistrat z przeznaczeniem na park publiczny. W okresie II wojny światowej był on przyłączony do sąsiadującego z nim szpitala. Zarówno jego roślinność, jak i alejki, zostały wówczas zdewastowane. Po wojnie park uporządkowano, dosadzono drzewa i krzewy.
Po okresie zaniedbań z lat osiemdziesiątych, w latach 1995-1998 w parku przeprowadzono szereg prac rewaloryzacyjnych: wybudowane zostało ozdobne ogrodzenie (park jest zamykany na noc), zmodernizowano aleje, które otrzymały nawierzchnię brukowaną lub glinkowo-żwirowo-cementową, odtworzono fontannę w obiegu zamkniętym, oświetlono główne aleje i teren przy parterze kwiatowym oraz zmodernizowano plac zabaw.

Park nie posiada wprawdzie pomników przyrody, bowiem najstarsza część drzewostanu liczy niespełna 100 lat, ale na niewielkiej powierzchni znajduje się wiele ciekawych drzew i krzewów. Szczególnie zwracają uwagę geometryczne kształty strzyżonych cisów i szpalerów grabowych, typowych dla ogrodów francuskich. Park słynął z niezwykle bogatej kolekcji krzewów, które jednak z czasem wyginęły, zagłuszone przez ekspansywną śnieguliczkę. Od kilku lat w jej miejsce wprowadzane są różnorodne krzewy ozdobne. W latach 90. XX wieku drzewostan parku poddano kompleksowym zabiegom leczniczo-pielęgnacyjnym; usunięto także kilka rosnących na obrzeżach parku starych, osłabionych przez pasożytującą jemiołę, topoli. Dzięki tzemu pozostały, cenniejszy, drzewostan uzyskał lepsze warunki wegetacji.

Powierzchnia: 4,1 ha.
Lokalizacja: ul. Uniwersytecka, ul. Narutowicza, ul. Wierzbowa, ul. Jaracza.
Park zabytkowy.

Powstał w latach 1899-1901 według projektu L. Grabowskiego, jako czwarty w Łodzi ogród miejski, z okazji urządzonej w 1912 r. wystawy Rzemieślniczo-Przemysłowej.

W parku wzniesiono Pomnik Pracy i muszlę koncertową, później przerobioną na teatr letni. W 1918 park (noszący pierwotnie nazwę "Ogrodu przy ul. Dzielnej") otrzymał imię Stanisława Staszica i ustawiono w nim popiersie patrona. Na terenie parku odbywało się wiele różnych imprez: koncerty, przedstawienia, wystawy. Nieznacznej przebudowy parku dokonał w latach 1930-1931 St. Rogowicz. W czasie wojny okupanci zniszczyli oba pomniki, wycięli drzewa i krzewy iglaste. W okresie powojennym kosztem parku została poszerzona ul. Uniwersytecka.

Obecnie w parku od strony ul. Narutowicza usytuowany jest odbudowany pomnik St. Staszica. Na jego terenie znajdują się 4 drzewa oraz dwa głazy narzutowe, uznane za pomniki przyrody. W ramach prac rewaloryzacyjnych parku wykonano dotychczas modernizację stawu (1994-1995), wybudowano niskie ogrodzenie (1995-1997), zmodernizowano plac zabaw dla dzieci, wybrukowano aleje wokół pomnika. Zmodernizowano także alejki o nawierzchni bitumicznej.

Powierzchnia: 1,8 ha.

Lokalizacja: ul. Składowa, Kilińskiego, Narutowicza, Polskiej Organizacji Wojskowej.

Park Kolejowy, obecnie im. Stanisława Moniuszki, został założony pod koniec XIX wieku jako drugi miejski park w Łodzi. Utworzony został głównie z myślą o podróżnych korzystających z Dworca Fabrycznego, a więc jego układ podporządkowany został tej właśnie funkcji. Na przestrzeni lat park był wielokrotnie przebudowywany, jego otoczenie również mocno zmieniło się w ostatnich latach, dlatego też podjęto decyzję o przeprowadzeniu kompleksowej modernizacji i rewaloryzacji tego parku w ramach Rewitalizacji Obszarowej Centrum Łodzi.

W 2019 roku park przeszedł prace remontowe oraz został powiększony od strony południowo-zachodniej o wolny teren powstały po wyburzeniu sąsiedniej kamienicy. Z uwagi na historyczny charakter parku i wymogi planu miejscowego, układ komunikacyjny oparty został na istniejącym dotychczas układzie z uwzględnieniem nowych kierunków pieszych oraz istniejącego drzewostanu. Zagwarantowano maksymalne ograniczenie kolizji projektowanych elementów zagospodarowania z rosnącymi już drzewami, zapewniając przy tym wygodną komunikację pomiędzy ulicami Kilińskiego i Narutowicza a dworcem. W ramach inwestycji powstały nowe alejki parkowe o zróżnicowanych nawierzchniach, w tym nawierzchniach mineralnych, zaprojektowano i wykonano nową fontannę posadzkową oraz ciekawą instalację w postaci metalowych dzwonów nawiązujących do patrona parku, ponadto w części południowo-zachodniej powstał nowy plac zabaw w całości dostosowany do potrzeb dzieci z niepełnosprawnościami. W parku pojawiły się nowe elementy małej architektury i oświetlenia, wprowadzono także nowe nasadzenia drzew, krzewów i bylin.

Powierzchnia: 9,2 ha.
Lokalizacja: ul. Przędzalniana, Fabryczna, Targowa i Piłsudskiego.
Park zabytkowy

Jest to najstarszy łódzki park, a zarazem jeden z pierwszych parków publicznych w Polsce. Jego historia jest ściśle związana z rozwojem wielkoprzemysłowej Łodzi. Powstał w roku 1840, poprzez wydzielenie fragmentu wiekowego lasu z licznymi źródłami, z obszaru przyłączonego do rozrastającego się miasta i założenie tam "ogrodu spacerowego". Pierwszy projekt ogrodu powstał w 1843 r. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku ówczesne władze miasta sprzedały połowę ogrodu (zachodnią) fabrykantowi K. Scheiblerowi i od tego czasu, aż do 1945 r., parkiem publicznym była tylko jego część wschodnia. Od roku 1873 część parku była dzierżawiona przez Towarzystwo Strzeleckie, a następnie w latach 1885-1906 park był dzierżawiony przez Scheiblera. Na początku wieku wybudowany został dom mieszkalny dla obsługi parku (Domek Ogrodnika). Park służył wtedy głównie rodzinom robotniczym jako miejsce wycieczek, zabaw i majówek. Gruntowną przebudowę parku wykonał wg własnego projektu w latach 1923-1925 E. Ciszkiewicz. Generalny układ przestrzenny parku przetrwał do dziś, z niewielkimi tylko zmianami. W tym okresie nie pozostało już śladu po dawnych źródłach, a staw musiał być zasilany sztucznie. W roku 1919 wybudowano szkolny ogródek botaniczny. Kolejna przebudowa parku miała miejsce w latach 1931-1935 wg projektu St. Rogowicza. Powstał wtedy obszerny parter kwiatowy na osi głównego wejścia. Po wojnie park został uporządkowany, m.in. oczyszczono i pogłębiono staw, drogi pokryto nawierzchnią bitumiczną. W 1956 r., po podwyższeniu dachu budynku, w okresie międzywojennym służącego jako kuchnia dla bezrobotnych, oddano do publicznego użytku Palmiarnię. Znajduje się tu unikalna kolekcja 23 ponad 120-letnich palm, które zdobiły niegdyś rezydencje carskich urzędników, a po wybuchu I Wojny Światowej zostały pozostawione na przechowanie w miejskich szklarniach.

Park uznany w całości za pomnik przyrody (łącznie z Parkiem Źródliska II). Najcenniejsze drzewa objęte są systematycznie pracami leczniczo-pielęgnacyjnymi. W latach 1993-1994 park został ogrodzony, następnie zmodernizowano układ wodny (1996) i alejki parkowe (1994-1996); zostało także wykonane oświetlenie głównych alei (1996-1998) i rekultywacja terenu po byłym zapleczu gospodarczym oraz urządzenie parteru kwiatowego i alejek (1996).

W latach 1999 -2003 zmodernizowano budynek Palmiarni. Inwestycja ta polegała na obudowie starego budynku nową konstrukcją stalową, do której została zamontowana, pierwszy raz w Polsce zewnętrzna, zintegrowana, ściana grzewcza. Zastosowana technologia pozwoliła na zachowanie kolekcji palm i wielu innych cennych okazów roślin. Przeprowadzono rekultywację sąsiadującego z Palmiarnią ogródka dydaktycznego, który oddano do użytku w 2006 roku.

Na ternie parku znajduje się staw i dwa betonowe zbiorniki wodne. W roku 2000, w wyniku modernizacji, powstały dwa odrębne place zabaw (wygrodzony dla dzieci młodszych i starszych m.in. ze stołami do gry w tenisa stołowego). Na placu zabaw dla dzieci młodszych w 2005 i 2008 roku wymieniono uszkodzone zabawki drewniane na nowe, wykonano nawierzchnie amortyzujące pod urządzeniami zabawowymi oraz furtki i bramę w ogrodzeniu placu. W roku 2008 zrekonstruowano altanę na parterze kwiatowym obok Domku Ogrodnika, którego modernizacja zakończona została w 2010 r. W altanie jak dawniej, w sezonie letnim odbywają się coroczne koncerty muzyczne.

Powierzchnia: 6,4 ha.
Lokalizacja: ul. Przędzalniana, Fabryczna, Targowa i Piłsudskiego.
Park zabytkowy

Początkowo stanowił całość z obecnym parkiem Źródliska I. W połowie XIX w. na sprzedanym K. Scheiblerowi terenie powstały zabudowania fabryczne oddzielające obie części. Przy Wodnym Rynku stanął pałac przemysłowca (obecnie Muzeum Kinematografii), przy którym znana berlińska firma ogrodnicza L. Spatha urządziła park. Jego wygląd, a zwłaszcza nagromadzenie pretensjonalnych elementów ozdobnych, odpowiadał ówczesnym gustom i znacznie odbiegał od sąsiedniego, skromnego parku miejskiego. Dopiero po II Wojnie Światowej park stał się znów parkiem miejskim. Z jego dawnego wystroju zachowała się grota i odtworzona drewniana "Altana Chińska".

W drzewostanie parkowym, oprócz kilku wiekowych dębów, wyróżnia się także wiele interesujących, rzadkich gatunków i odmian. Park został uznany w całości za pomnik przyrody (łącznie z Parkiem Źródliska I). Najcenniejsze drzewa objęte są pracami leczniczo-pielęgnacyjnymi. W roku 1994 park został ogrodzony, w 1996 wykonano dwa zbiorniki wodne (przy grocie oraz w pobliżu wejścia od ul. Fabrycznej), całkowicie odtworzono drewnianą "Chińską Altanę" i zmodernizowano nawierzchnie alejek, a w 1998 oświetlono główną aleję od Placu Zwycięstwa do ul. Fabrycznej. W latach 2006-2007 wykonano odwodnienie południowej części parku, a w latach 2008-2010 wymieniono żwirową nawierzchnię alejek na kostkę graniową.

Powierzchnia: 11,3 ha.
Lokalizacja: al. Rydza-Śmigłego, ul. Tatrzańska, ul. Zbaraska.

Zachodnia część parku powstała w roku 1970, wschodnią zrealizowano w następnych latach. Park stanowi pas zieleni oddzielającej osiedla Dąbrowę i Zarzew.
Drzewostan parku jest dość młody, a słabe warunki gruntowe na terenie pobudowlanym powodują jego powolny wzrost. Aktualnie roślinność parku jest wzbogacana przez dosadzanie krzewów ozdobnych i drzew.

W zachodniej części parku znajdują się dwie fontanny. Stoją tu również stoły do gry w tenisa oraz dwa place ze stolikami do gry w szachy wyposażone w 6 i 12 szt. kompletów szachowych, obydwa na utwardzonej kostką brukową nawierzchni wykonanej w roku 2002. Wschodnia część parku to teren zieleni kończący się na placu zabaw. W ramach zadania pn. Budowa Ośrodka Gier i Zabaw w Parku Podolskim powstał plac zabaw z urządzeniami zabawowymi, którego część z piaskownicą została ogrodzona, a na zewnątrz ogrodzenia do istniejących urządzeń zabawowych i stołów do gry w tenisa stołowego oraz stolików szachowych dostawiono w roku 2012 zestaw zabawowy i pawilon z urządzeniami do ćwiczeń siłowych. Pod wszystkimi urządzeniami wykonane zostały lub będą wykonane nawierzchnie gumowe i z kostki brukowej. W 2013 r. wybudowano tor do jazdy na łyżworolkach - w centrum wschodniej części parku. Od 2018 roku w parku można korzystać z tężni.

Powierzchnia: 6,08 ha
Lokalizacja: ul. Niciarniana, ul. Sobolowa, al. Piłsudskiego.

Zrealizowany w roku 1952 wg projektu K. Marcinkowskiego i H. Tomaszewskiego. Na końcu głównej osi, prostopadłej do Al. Piłsudskiego, został wybudowany basen pływacki, jako część założenia parkowego. Charakterystycznym elementem parku jest monumentalna fontanna. Park położony jest w dolinie rzeki Jasień, która z uwagi na zanieczyszczenie, biegnie krytym kanałem. Istniejący w parku rozległy staw jest zasilany sztucznie.

W 2017 r. na terenie parku została wybudowana siłownia plenerowa. Znajdują się tu także stoliki do gry w szachy.

Powierzchnia: 16,93 ha.

Lokalizacja: ul. Bolka Świdnickiego, Kazimierza Odnowiciela, al. Ofiar Terroryzmu 11 Września.

Park powstał w 2010 r. Teren obejmuje swoim zasięgiem inicjalny fragment doliny Olechówki wraz z czynnymi źródliskami rzeki, a także dobrze zachowane płaty łąk nadrzecznych ze zróżnicowanymi drzewostanami.

Na terenie parku zlokalizowane jest miejsce do grillowania, plac zabaw oraz siłownia. W parku w 2018 r. została wybudowana dodatkowo tężnia solankowa.

Powierzchnia: 8,4 ha.
Lokalizacja: ul. Szczytowa, ul. Giewont.

Park powstał w 1954 r. wg projektu K. Chrabelskiego na krawędzi Wyżyny Łódzkiej, na terenie zwanym Górką Stokowską (wcześniej było to miejsce wydobywania żwiru).
O atrakcyjności parku decyduje duże zróżnicowanie wysokościowe. Jest to również dobry punkt widokowy do obserwacji panoramy Łodzi oraz zimowych zjazdów na sankach i nartach.
Na terenie parku został ustawiony głaz z tablicą pamiątkową poświęconą pamięci jej obecnego patrona – gen. Mariusza Zaruskiego. W latach 2005-2007 zmodernizowano i ogrodzono plac zabaw. Doposażono go w nowe urządzenia zabawowe i stoły rekreacyjne do gier planszowych. W roku 2006 wyremontowano główną alejkę parkową, wiodącą od ul. Szczytowej do szkoły przy ul. Giewont, a w roku 2012 utwardzona została alejka od ul. Szczytowej do ul. Giewont obok schroniska Brata Alberta.

Powierzchnia: 15 ha.

Lokalizacja: ul. Małachowskiego, Kopcińskiego, Konstytucyjna

Założony przed wojną (w 1915 r.) na terenie pozostałości dawnego lasu miejskiego. W 1922 w parku przeprowadzono szereg prac m.in. w części środkowej urządzono boisko sportowe i plac zabaw dla dzieci, a w 1928 r. wykopano niewielki sztuczny staw. Wschodnia część parku do dziś zachowała leśny charakter, ze znacznym udziałem dębów i grabów. Dwa drzewa uznano za pomniki przyrody, w tym okazały dąb rosnący obok placu zabaw dla dzieci. Na obszarze parku znajdują się także tereny sportowo-rekreacyjne: siłownia zewnętrzna, boisko do piłki nożnej, stoliki szachowe.

Powierzchnia: 2,2 ha.
Lokalizacja: ul. Kilińskiego, ul. Tymienieckiego, ul. Tylna

Park pofabrykancki, założony pod koniec XIX w. przy secesyjnym pałacu - rezydencji A. Grohmana.
W środkowej części parku znajdowały się niegdyś stawy, które później zostały zasypane. Z elementów dawnego wystroju parku zachowała się żelazna altana, zniknęła natomiast piękna kamienna ława, wyciosana z bloku piaskowca, który podobno służył jako fundament pod pierwszą w fabryce Grohmana maszynę parową.
Dawny pałac, wraz z zabudowaniami gospodarczymi, stanowi obecnie własność prywatną i nie jest powiązany funkcjonalnie ani przestrzennie z parkiem.
Park posiada cenny, stary drzewostan - aż 15 drzew zostało uznane za pomniki przyrody.

Powierzchnia: 15,8 ha.
Lokalizacja: ul. Konstytucyjna, tory PKP, ul. Niciarniana, ul. Małachowskiego.

Jeden z najmłodszych łódzkich parków, powstał w 1970 roku na zrekultywowanych terenach dawnego wysypiska. Stanowi naturalne przedłużenie Parku im.3-go Maja.

W parku znajduje się górka saneczkowa, będąca jednocześnie dobrym punktem widokowym. Obok niej usytuowany jest plac zabaw, stoły do ping-ponga na utwardzonej nawierzchni oraz kosz do gry w koszykówkę. W latach 2005-2006 zmodernizowano amfiteatr wraz z ogrodzeniem przeznaczonym obecnie do malowania graffiti. W roku 2008, od zachodniej strony górki saneczkowej, wybudowano alejkę z kostki brukowej oraz plac zabaw dla dzieci młodszych wraz z ogrodzeniem. Na wydzielonym terenie wewnątrz parku usytuowane jest miasteczko ruchu drogowego. Obok parku wzniesiono budynek Centrum Sportowo - Rekreacyjnego. 

Powierzchnia: 14,5 ha.
Lokalizacja: ul. Rydza-Śmigłego, Zbiorcza, Tymienieckiego.

Powstał w roku 1964 po północnej stronie kolejnego ze stawów na rzece Jasień (leżącego na terenie dawnego folwarku należącego do Scheiblera).
W 1998 r. w parku urządzono ogrodzony placyk zabaw dla dzieci, dwa lata później wykonano zaś czyszczenie stawu i remont budowli piętrzącej. W roku 2003 na terenie parku zamontowano 5 szt. urządzeń siłowych, wkrótce potem wybudowano także boisko do gry w koszykówkę. W latach 2005 – 2007 zmodernizowano istniejący plac zabaw: zamontowano nowe urządzenia zabawowe, wykonano nawierzchnie amortyzujące pod wszystkimi urządzeniami na terenie placu oraz postawiono kolejne 6 szt. urządzeń do ćwiczeń siłowych. Niedługo potem wybudowano i ogrodzono boisko do gry w piłkę plażową. W roku 2012, na wprost placu zabaw, stworzono również przejście dla pieszych łączące park z osiedlem mieszkaniowym przy ul. Zbiorczej.

Powierzchnia: 8,24 ha
Lokalizacja: ul. Chmielowskiego, ul. Czernika, ul. Bartoka

Park powstał z inicjatyw społecznych; w roku 1999 Rada Osiedla zwróciła się do Zarządu Miasta Łodzi o przyjęcie do realizacji zadania mającego na celu powiększenie terenów zieleni miejskiej i stworzenie nowego parku o charakterze rekreacyjno – wypoczynkowym.
W pierwszym etapie (1999-2001) powstały: promenada o nawierzchni brukowej, alejki o nawierzchni glinkowo – żwirowej, oświetlenie parku oraz odwodnienie terenu. Założono także trawniki, posadzono drzewa i krzewy ozdobne oraz wykonano całość prac związanych z architekturą parkową, tj. tor przeszkód dla rowerów górskich, mostek łączący dwa wzniesienia, urządzenia zabawowe, ławki, kosze, a także szalet publiczny. Zrealizowana I część parku w roku 2004 została uhonorowana nagrodą Towarzystwa Urbanistów Polskich za najlepiej zagospodarowaną przestrzeń publiczną w województwie łódzkim. W latach 2002-2004 zrealizowano II etap budowy parku, obejmujący program czynnego wypoczynku dla dzieci i młodzieży: place zabaw oraz tereny sportowe – boiska do gier zespołowych, do tenisa, urządzenia do ćwiczeń siłowych. Dzięki realizacji II etapu powstał “zielony klin” o pow. ok. 10 ha – korytarz napowietrzający duże osiedle mieszkaniowe Widzew-Wschód. W 2018 r. została wybudowana także tężnia solankowa.